وارونگی

آدم جوری زاده شده که مالک و مملوک باشه.توی همه چی.چه مادی چه معنوی.این حس بهش قدرت میده.دوست داره متعلق به جایی باشه،واسه همین، مفهوم کشور ،سرزمین مادری،آب و خاک،خانه پدری و... به وجود اومد. 

و دوست داره مالک باشه ،چیزی از خودش داشته باشه مثل خانواده ،فرزند، خونه و ماشین و... عشق 

هر آدمی تو یک رابطه عاشقانه(البته از نوع درستش)هم عاشقه هم معشوق.اینجوری توازن برقرار میشه.هم مثل یک عاشق برای  بیتابی  میکنه هم مثل یک معشوق دلبری. 

این قضیه مالک و مملوک همه زندگی آدم رو گرفته. اما بعضی وقتا توی بعضی چیزا لازمه ازش دور بشی مثل همین عشق. نه مالک عشق کسی بشی و نه مملوک. و صد البته که منظور مالکیت از منظر عاطفیه نه که مثل لباس و موبایل و لوازم آرایشت!

این اصلا ساده نیست.چون خمیره آدم و با عشق درآمیختن. اما بعضی جاها لازمه.کجاها؟ 

اونجا که دیگه عشق ،عشق نیست و فقط یه بازی احمقانه است. 

اونجا که معشوق،معشوق نیست و سایه یک آدم گذراست که چند صباحی برای تنوع اومده سراغ تو. 

اونجا که عاشقی میشه شکستن و خرد شدن و حقارت. 

اینجاهاست که باید بکشی کنار و یه گوشه بشینی و فقط تماشا کنی .درد داره.بد دردیم داره.اما...

حداقل حسنش اینه که تو جزو اونایی که عشق و عاشقی و دوست داشتن رو به کثافت کشیدن،نیستی.