نمیدونم چرا اینجوریه.نیمه شعبان که نزدیک میشه همه به جنب و جوش میافتند.چرا تولد امام زمان از همه تولد ها با شکوه تره؟ چرا تولد پیامبر یا عید مبعث این شکوه رو نداره با اینکه مسلمان شدن و بودنمون رو از این روزا داریم ؟ یا واسه ما شیعه ها،تولد حضرت علی یا عید غدیر این شکلی نیست؟ چی نیمه شعبان رو انقدر بزرگ کرده؟ چیزی جز امید میتونه باشه؟ امید به کسی که تو آسمون نیست .همین جا هاست.روی زمین.بین ما. یک امید نزدیک و ملموس که به بودن و اومدنش بیشتر از هر چیز دیگه ای ایمان داریم. اما دلایلمون واسه اومدنش فرق داره.یکی میگه: ای امام زمان بیا و این فقر و بی پولی رو تموم کن.یکی دیگه میگه: بیا و این همه جنگ و کشتارو متوقف کن. اون یکی میگه: بیا و بساط ظلم .ستم رو به هم بریز. خلاصه هر کسی یه چیزی میگه و میخواد.
اما من میگم: مهدی عزیز که از مادر عزیزتری بیا و مارو از دست خودمون نجات بده.بیا واز این همه بدی و سستی و غفلت که توشون غلت میزنیم، نجاتمون بده. ما رو رها کن از خودمون که باعث شدیم هنوز در پرده بمونی.بیا و مارو از ما نجات بده.
سپیده
نیمه شعبان
1389
مردن مردنه .. آخر نوشتت مثه خرافات واسه من .. چون هر چی داشتم از دست دادم .. ایمان رو می گم .. نگو که از دست دادنی نیست .. هست .. لعنت به هما نها . اگر خدایی وجود داشته باشد آنجا
همه چیز از دست دادنیه و دوباره پس گرفتنی مثل ایمان.بعضی چیزارو وقتی از دست میدی و باز به دست میاری، قیمتش واست بیشتر میشه مثل ایمان
ممنون دوست خوبم .
سلام ... ممنون از تشریف فرمایی تون
اما چرا کمکاری میکنی خانوم !! بنویس و بنویس و هراس مدار که سخنی بیهوده میگویی . من خوشحالم که دیدمت
سلام و ممنون .الان هم که میام وجدان درد میگیرم . یک هفته مونده به امتحان فوق و وبلاگ نویسی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ از هفته بعد تکانی خواهیم داد به خود و اینجا