نمیدونم چرا اینجوریه.نیمه شعبان که نزدیک میشه همه به جنب و جوش میافتند.چرا تولد امام زمان از همه تولد ها با شکوه تره؟ چرا تولد پیامبر یا عید مبعث این شکوه رو نداره با اینکه مسلمان شدن و بودنمون رو از این روزا داریم ؟ یا واسه ما شیعه ها،تولد حضرت علی یا عید غدیر این شکلی نیست؟ چی نیمه شعبان رو انقدر بزرگ کرده؟ چیزی جز امید میتونه باشه؟ امید به کسی که تو آسمون نیست .همین جا هاست.روی زمین.بین ما. یک امید نزدیک و ملموس که به بودن و اومدنش بیشتر از هر چیز دیگه ای ایمان داریم. اما دلایلمون واسه اومدنش فرق داره.یکی میگه: ای امام زمان بیا و این فقر و بی پولی رو تموم کن.یکی دیگه میگه: بیا و این همه جنگ و کشتارو متوقف کن. اون یکی میگه: بیا و بساط ظلم .ستم رو به هم بریز. خلاصه هر کسی یه چیزی میگه و میخواد.
اما من میگم: مهدی عزیز که از مادر عزیزتری بیا و مارو از دست خودمون نجات بده.بیا واز این همه بدی و سستی و غفلت که توشون غلت میزنیم، نجاتمون بده. ما رو رها کن از خودمون که باعث شدیم هنوز در پرده بمونی.بیا و مارو از ما نجات بده.
سپیده
نیمه شعبان
1389